Voorwoord (02/10/2020)

“Alles wat in deze bundel verteld wordt, is echt gebeurd.”

Voorwoord

Ja, nou. Dus… hoi. Welkom? Ik weet niet echt hoe ik dit moet beginnen, het voelt allemaal nog wat onwennig. Ik ben namelijk helemaal geen schrijver. Mijn naam is Wim Jacobs en eigenlijk ben ik maar gewoon een man. Niets bijzonders dus.

Ik ben dus zoals gezegd geen schrijver. In mijn hele leven – ik ben net met pensioen – zijn sinterklaasgedichten en de verhalen die ik op de basisschool moest schrijven de enige dingen waarin ik mijn ‘creativiteit’ heb gestopt. Dat is dus de reden dat dit alles nog onwennig is.

Nu heb ik voor deze bundel weinig creativiteit nodig. Vandaar dat ik het ga wagen het te schrijven. Ik heb in mijn bescheiden leven nogal het een en ander meegemaakt. Het zijn verhalen die soms nergens op slaan, uit de duim gezogen lijken en degenen die er niet persoonlijk bij waren hebben me nooit geloofd. Toch vind ik dat ik ergens de waarheid moet vertellen, dat de verhalen van mijn leven bewaard moeten blijven, voor wie dan ook. Ik schrijf deze bundel dus om de volgende redenen:

• Voor mezelf, als herinnering aan een vervagend verleden.
• Voor mijn vrienden en degenen die er persoonlijk bij waren, als ode.
• Voor degenen die mij niet geloven en niet willen geloven, als middelvinger naar hen.
• Voor degenen die mij niet kennen, maar mij wel zouden willen geloven, waarvan ik hoop dat u er een bent, als liefdesbrief.

Aangezien ik geen schrijver ben, weet ik niet zo goed wat het doel is van een voorwoord.

Is het om het onderwerp te introduceren? Welnu, deze bundel heeft niet echt één onderwerp.

Is het om vooraf extra uitleg te geven en verdieping te bieden? Welnu, extra uitleg is niet nodig (ik zou bij God niet weten waarover ik uitleg zou moeten geven en wat er uit te leggen valt) en ik durf niet te zeggen hoe diep deze bundel is. misschien dat u iets van diepte weet op te graven…

Is het om mensen te bedanken? Welnu, ik zou niet weten wie.

Is het om het doel van het werk uiteen te zetten? Welnu, ik heb geen doel, buiten dat wat u er zelf in legt.

Is het om iets zinnigs te zeggen en interessant te lijken? Welnu, al bestaat dit alles uit zinnen, ik zeg niks zinnigs en ik vind mezelf allesbehalve interessant.

Is het om iemand anders een ‘objectief’ waardeoordeel over een werk uit te laten spreken? Welnu, ik zou niet weten wie er over mij zou willen schrijven.

Waarvoor is het dan? Ik weet het niet. Toch schrijf ik er een, omdat ik in menig boek een voorwoord zie (en het dus een beetje bij het schryverschap lijkt te horen), waardoor ik nu toch nog enigszins het gevoel heb goed bezig te zijn.

Ik ging dus met de vraag naar mijn uitgever. Jawel, ik heb een uitgever, en u vraagt zich nu natuurlijk af hoe in godsnaam een niemendal als ik, die niets te vertellen heeft, een uitgever zo gek heeft gekregen deze bundel uit te geven. Het lijkt tegenwoordig immers zo te zijn dat je minimaal een paar keer met je kop op de televisie moet zijn geweest om uitgegeven te worden. Want wat heeft die zielige nietsnut van een Wim Jacobs nou te vertellen? Wat heeft hij bereikt in het leven? Vrijwel niks. Niets, in ieder geval, wat de aandacht van het hele land zou kunnen trekken.

En toch heb ik een uitgever. Hoe, vraagt u? dat ga ik natuurlijk niet vertellen; een goochelaar verklapt nooit zijn trucs. Behalve Victor Mids.

Maar goed, ik vroeg dus aan mijn uitgever wat ik zoal met dit voorwoord moest, en hij raadde me aan om de toon te zetten. Natuurlijk had ik als leek geen idee wat hij daarmee bedoelde, maar hij zei het met zó’n vanzelfsprekendheid dat ik besloot het er verder maar bij te laten.

Want wat houdt in godsnaam de toon van een bundel in? De ene keer praat ik zo, de andere keer praat ik zo. Hoort, nee: leest u het verschil? Ik ook niet.

Uiteindelijk was ik dus op mezelf en mijn pen aangewezen en ik maakte er dit van. Ik denk wel dat ik iets geschreven heb, iets wat het lezen waard is, iets wat voorwoord-waardig is, maar ik zou u niet precies kunnen zeggen wát precies, wat het doel ervan is. het is het relaas van een oude – maar nog niet versleten – man die iets te zeggen wil hebben voor hij de lezer hopeloos op zijn verhalen afstuurt.

Zo, als ik u nu nog niet warm heb weten te krijgen voor wat komen gaat, dan weet ik het ook niet meer. Ik denk dat mij op dit ogenblik niets meer rest dan u vooral veel plezier te wensen. En omdat ik niet weet hoe ik een voorwoord af moet sluiten, doe ik het maar gewoon met de vriendelijke groeten,

Van Wim Jacobs.

P.S. de uitgever heeft me aangeraden (lees: zo goed als verplicht) een disclaimer toe te voegen, aangezien het inmiddels alweer 2020 is en men in deze tijden alles expliciet vermelden moet, om niet verkeerd begrepen te worden, dus bij dezen:

Alles wat in deze bundel verteld wordt, is echt gebeurd.